Leyndur áróður

Varðhundum barst nafnlaus ábending frá athugulum nemenda: 

Það er stórkostlegt hvað Adolfi Smára tekst að vera sjálfhverfur í öllum meðmælum sem hann hefur veitt frambjóðendum. Eiginlega magnað hvernig honum tekst að snúa þeim öllum upp í meðmæli með sjálfum sér.

Dæmi 1 - meðmæli Adolfs fyrir Gunnar Birni„Nú lýkur brátt einu farsælasta starfsári Framtíðarinnar í mörg ár og brátt kveðjum við krakkarnir í stjórninni embættisverk okkar. Í þessari viku verða nýjir einstaklingar kosnir í stjórn okkar elskulegu Framtíðar og munu þau þurfa í heilt ár að takast á við ýmsar tilfinningar. Gleði, reiði, þreyta, gremja og brjálæði einkenna störf Framtíðarinnar og þarf því súper flotta manneskju til að brotna ekki. (...) Gunnar mun leggja allt á sig of meira til að sjá til þess að Framtíðin verði jafn frábær og hún var í ár og ég hvet ykkur að gefa honum tækifæri til þess.“

Dæmi 2 - meðmæli Adolfs fyrir Tryggva Skarp„Nú fer einu sterkasta starfsári Framtíðarinnar að ljúka og endurnýjunin sem fylgir sér í kosningum að hefjast. Framtíðin fékk góða skráningu í ár, hélt tvö mögnuð böll, var með fjölbreytta viðburði og síðast en ekki síst voru Loka Laufeyjarson blöðin frábær. (...) Við í Framtíðarstjórn settum strax þá reglu að engin blöð færu í prentun nema að augýsingasala myndi núlla út prentkostnað.“

Það er augljóst að Adolf svífst einkis og notar hvert einasta tækifæri til þess að beina sviðsljósinu að sjálfum sér. Meira að segja í MEÐMÆLUM, þegar aðalmálið er að tala um kosti frambjóðandans. Hallærislegt, vægast sagt. 

 ...... úff....

LBB